- gramen
- grāmen, ĭnis, n. [Sanscr. root gar-, to swallow; Gr. bor- in bibrôskô, bora; Lat. -vorus, in carnivorus, vorare, etc.; hence, fuller root gras-; Gr. grastis; Lat. grāmen for gras-men; cf. Germ. Gras; Engl. grass], grass (cf.: herba, faenum, cespes, glaeba).(α).Sing.:(β).
prostrati in gramine molli,
Lucr. 2, 29; 5, 1392; Hor. Epod. 2, 24:cervus graminis immemor,
id. C. 1, 15, 30:aprici campi,
id. A. P. 162:graminis herba,
a blade of grass, Verg. E. 5, 26; Liv. 1, 24, 5:floreum,
flowery turf, Mart. 9, 91, 1:generosum,
Juv. 12, 40:quocumque de gramine (equus),
pasture, id. 8, 60.—Plur.:II.tondere gramina,
Lucr. 2, 660; Hor. C. 4, 7, 1; 4, 1, 39; Verg. E. 10, 29; id. G. 1, 56; 2, 200 et saep.—Transf., a plant, herb.A.In gen.:B.ignobile cerinthae,
Verg. G. 4, 63:Indum,
Indian aromatic herbs, Stat. S. 2, 1, 187; cf.:Arabum de gramine odores,
Prop. 2, 29 (3, 27), 17; Quint. 5, 8, 1:non illa feris incognita capris Gramina (i. e. dictamnus),
Verg. A. 12, 415:neve parum valeant a se data gramina,
Ov. M. 7, 137 (for which:accepit cantatas herbas,
id. ib. 7, 98 ).—In partic., dog's-grass, couch-grass, Plin. 24, 19, 118, § 178 sq.
Lewis & Short Latin Dictionary, 1879. - Revised, Enlarged, and in Great Part Rewritten. Charlton T. Lewis, Ph.D. and Charles Short. 2011.